Laatste 2 weken in Nicaragua

Donderdag 20 januari had ik dan ook eindelijk mijn laatste stagedag...want ik moet zeggen het vreselijk is omte moeten werken terwijl iedereen om mij heen lekker van het zonnetjekon genieten(omdat zij wel al klaar waren).

Zaterdag 22 januari ben ik met Maarten naar Corn Island (little corn) vertrokken om dan toch eindelijk de duikcursus te doen.Eenmaal aangekomen werden we dan ook vriendelijk begroet op de duikshop, met meteen de eerste vraag....HEBBEN JULLIE DE CERTIFICATEN VAN DE THEORIE MEEGENOMEN??? Dit hadden we natuurlijk niet vergeten na de domper van de eerste keer.

Zondag gingen we meteen van start met de eerste confined oefeningen in ondiep water. Nadat we maandagochtend alle confined oefeningen hadden afgerond, gingen we mee op de boot voor onze eerste open water dive. De zee was echter alles behalve rustig, en tijdens de heenreis voelde ik me al erg misselijk worden. Snel het water in dacht ik, want dat hielp de vorige keer tijdens de Discorvery duik. Maar ook in het water werd het niet beter. Blijkbaar was het een prachtige duik met rifhaaien en vele andere vissen, helaas heb ik dat gemist doordat ik voornamelijk met mijn eigen lichaam bezig was. Ik was ook erg blij toen Chell (duik instructrice) het seintje gaf om omhoog (naar de oppervlakte) te gaan. Tijdens het omhoog gaan werd het me helemaal slecht en was genootzaakt om in mijn ademhalingapparaat over te geven...dit is zo smerig! Tijdens de eerste ademhaling daarna werd het er niet beter op dus maar weer een 2e keer....en het hield niet op...eindelijk aan de oppervlakte aangekomen, heb ik de vissen rijkelijk gevoerd met mijn maaginhoud (ik was niet de enige, Maarten was zo vriendelijk om mij te vergezellen tijdens dit kotsfeestje). Een ding was duidelijk, mijn eerste openwater dive was GEEN succes. De 2e duik van de dag dan ook maar gecancelled en rustigaan gedaan.

Op advies van de duikshop ben ik tabletjes tegen brakenbij de apotheek gaan halen... WAT EEN WONDERPILLEN!!! want bij de volgende 8 bootduiken heb ik nergens last van gehad en dus ONWIJS GENOTEN VAN DE PRACHTIGE ONDERWATERWERELD!

Op woendag 26 januari heb ik dan ook mijn open water diploma gehaald...maar we waren er nog niet. Wantnu was het tijd voor de volgende cursus...de advance open water cource, waarbij je tot 30m diepte mag duiken.Op woensdagmiddag stond meteen onze eerste advance duik op het programma, namelijk de peak buoyancy control. Dit gaat over de controlle van je drijfvermogen. In het begin vond ik dit het lastigste, maar tijdens deze duik heb ik kunnen laten zien dat ik het drijfvermogen onderwater goed kan regelen. Door hoepels zwemmen, op je kop staan, salto´s maken...geweldig als je je lichaam zo onder controle hebt!!

Donderdag stond in het teken van diep duiken en nachtduiken. Dit vond ik de mooiste dag.Tijdens het diepduiken mooie dingen gezien, en dit was de eerste duik dat ik goed op de omging kon focussen doordat mijn bouyancy min of meer vanzelf ging. En het nachtduiken waseen hele andere ervaring dan het duiken overdag.

Vrijdag stonden de laatste 2 duiken op het programma, namelijk navigeren onder water en onderwater naturalist, waarbij we opzoek gingen naar verschillende onderwater planten en dieren.

Al met al was dit een onzettende mooie ervaring en nu mag ik dan eindelijk zeggen; Hi I'm Linda, PADI Advanced Open Water diver.

Ondertussen is mijn Nica-avontuur helaas voorbij! Vanmorgen zou ik zijn vertrokken richting ons koude kikkerlandje, maar het slechte klimaat in Houston zat nog in de weg. Na even balen, is mijn ticket omgeboekt naar 7 februari 07.15u lokale tijd. Dit betekend dat ik 8 februari rond 8.30u zal landen op schiphol.

88% van mijn Nica avontuur

Ondertussen heb ik alweer 5 weken stage bij Maura Mendez (diëtiste die zich met zwangeren en kinderen bezig houdt) gelopen. In mijn eerste week, tijdens mijn eerste spreekuur met haar, zei ze: 'we hebben vanmiddag 20 patiënten, jij de helft en ik de helft'. Ik wist niet wat ik hoorde, had nog nooit met haar spreekuur meegekeken en had totaal geen idee hoe het eraan toe zou gaan. Maargoed, na 5 minuten uitleg moest ik er toch echt aan geloven. Ik kreeg mij eigen bureau en mijn eerste patiënt stond al binnen. Boven verwachting ging het super goed en wanneer ik iets niet wist, dan zat Maura in de buurt om te hulp te schieten

Vorige week heb ik mijn eerste zelfgemaakt voorlichting gegeven aan een groep vrouwen die net bevallen waren van hun kindje. Naast het ziekenhuis staat een huis waar pas bevallen vrouwen kunnen verblijven zolang hun kindje nog opgenomen ligt in het ziekenhuis. Ik had een posterpresentatie gemaakt over gezonde voeding voor deze vrouwen. Het was een korte presentatie, maar hij verliep heel goed! Achteraf werd er geklapt en ze wensten me veel succes met de opleiding en mijn stage. Erg leuk!

Nu, 5 weken later, zijn mijn laatste 2 stage weken aangebroken. Vorige week was mijn laatste week met Maura Mendez. Mijn begeleidster werkt ook voor het ministerie van gezondheid en moet daarvoor regelmatig door het land reizen om patiënten te behandelen en voorlichting te geven. Ze heeft mij vorige week helemaal klaargestoomd om de 2 middagconsulten van deze week alleen te draaien. Meteen een grote verantwoordelijkheid, maar wel heel leuk!

Ondertussen heb ik 2 weken kerstvakantie gehad en nog een aantal tripjes gemaakt. Zo ben ik een weekend in Matagalpa geweest waar we een finca met koffieplantage hebben bezocht. Met als hoogtepunt van het weekend mijn blauwe oog door de knie van Daniël en de terugweg vanaf de koffieplantage (er reden geen bussen meer, was erg koud en donker...hoe komen we terug? LIFTEND...met 3 personen voorin de auto en 6 personen op de achterbank, een uur lang!).

Ook ben ik 2 keer naar Ometepe geweest. 1^e keer om vulkaan Maderas te beklimmen. Volgens lonely planet duurt het 8 uur, maar met recordtijd van 6,5 uur geloofde de werknemers van de finca niet dat we tot helemaal in de krater waren geweest en toch zo snel terug. Ook heb ik de waterval van San Ramon gezien, waarbij op de heenweg de fietstocht een beetje tegenviel en eenmaal aangekomen een onverwachte lange klim naar de waterval op ons te wachten stond. Na deze 2 drukke dagen heb ik mijn programma om vulkaan concepcion ook nog te beklimmen even gestaakt en zijn we een dag eerder terug naar Granada gegaan. Daarom met oud en nieuw een 2^e trip naar Ometepe, om toch vulkaan Concepcion alsnog te beklimmen. Volgens lonely planet was dit een klim van 10 uur onder veel zwaardere omstandigheden dan vulkaan maderas. Het was inderdaad een hele zware klim, met paden die je niet echt paden kon noemen. Eenmaal de top (1610m) bereikt, begon het te regenen....helaas dus geen mooi uitzicht! Helemaal tot op mijn ondergoed natgeregend, moesten we de toch naar beneden beginnen. Ook nu weer een recordtijd van 7uur neer kunnen zetten. Heerlijk gevoel geeft dat na zo'n klim! Het is de spierpijn (die 3 dagen later nog aanwezig was) helemaal waard! Dit geeft zo'n kick dat ik het liefst de andere 2 vulkanen (Momotombo en san cristobal) die samen met concepcion tot zwaarte klim in de lonely planet staan genoteerd, ook wil beklimmen...mja tijdgebrek! Maar heb een goede reden om in de toekomst terug te komen!!

Woensdag afscheid genomen van mijn huismaatje Daniël. Dit heeft me ervan bewust gemaakt dat ook mijn tijd hier in Nicaragua, er bijna op zit.

Zal foto's snel uploaden! Dankzij mijn tante Francine heb ik weer nieuwe fotoruimte, waar ik dan ook gebruik van ga maken...Bedankt!

Sinterklaas op bezoek in Nicaragua

Voordat de sint naar Nederland vertrok, is hij eerst op vrijdag 3 december in Granada langs geweest. Samen met Len, Ellen, Maarten en Daniël heb ik sinterklaas gevierd in ons hostel in Granada. Maarten had met de post een sint- en pietenpakje opgestuurd gekregen en mama had voor mij speculaas en pepernoten opgestuurd. Iedereen had voor 3 cadeaus gezorgd en er was voor iedereen een gedichtje in elkaar gezet. Ook onze vrienden Ron en Floortje (lees; flor de caña rum) waren aanwezig. Kortom, alle ingrediënten voor een leuke en gezellige avond waren in huis gehaald.

Na 2 uur dobbelen, cadeaus uitpakken, cadeaus omruilen/afpakken en sinterklaaspak aan en uittrekken/doorgeven... en een hoop gekkigheid...was de tijd om en had iedereen 3 cadeaus voor zich liggen. De waterpistolen werden gelijk gevuld en de katapult werd uitgeprobeerd. Ik had mijn eigen gekochte pinata gedobbeld, die gelijk werd opgehangen zodat ik erop los kon slaan haha.

Het was een onzettende leuke geslaagde sinterklaas avond!!

De rest van het weekend zijn we in Granada gebleven. Een weekendje in 'het hostel waar alles mag en kan' (lees; speelparadijs voor ieder kind!), kan ook ontzettend leuk zijn! Hoeveel plezier je wel niet met een matras kunt hebben...hahaha. Zie de filmpjes!

Dia mundial de lucha contra el SIDA

1 december was de dag van 'de strijd tegen AIDS'. In het ziekenhuis van Masaya werden alle AIDS patiënten in het zonnetje gezet. Samen met Maura (mijn stagebegeleidster) heb ik bij de patiënteningang van het ziekenhuis speldjes met het AIDS logo uitgedeeld. Daarna werd de dag geopend met een toespraak en een informatief gedeelte over AIDS in Nicaragua en in Masaya. Van de steden in Nicaragua met de meeste inwoners die AIDS hebben, staat Masaya op nr. 3!

Vervolgens werd de ochtend voortgezet met een heus feest. Er waren allemaal kinderen en medewerkers van het ziekenhuis die optredens verzorgden. Echt mooi om te zien hoe blij iedereen was. Kinderen die dol gelukkig rondrennen en die je van geluk in de armen vliegen om met je te knuffelen. Zo mooi om dit op deze manier mee te maken. Nooit geweten dat er zoveel volwassenen maar vooral ook zoveel kinderen met AIDS rondom het ziekenhuis in Masaya wonen. Als je daar over nadenkt sta je met gemengde gevoelens feest te vieren.

Tijdens de optredens werd er aangemoedigd, gejuicht, geschreeuwd en veel geklapt door de toeschouwers. Iedereen was super enthousiast en zelfs de aller kleinste kinderen dansten mee! Dansen in traditionele kledij, geweldig om te zien hoe die kindjes in stijl hun dansje opvoeren!

Het feest heeft de hele ochtend geduurd en werd afgesloten met 2 pinata´s voor de kinderen, rijkelijk gevuld met caramellos (snoepjes, waarvoor ik ook 3 zakken had meegebracht). Prachtig om te zien hoe die kinderen zich op een grote vleeshoop gooien als de snoepjes uit de pinata vallen, haha! In Nederland zou de helft van de kinderen allang huilend bij mama op schoot zitten, maar hier zijn de kinderen harder en onwijs blij met kleine dingen. Mooi om te zien en ben blij dat ik dit van zo dichtbij heb mogen meemaken.

Ik had helaas mijn fotocamera niet bij me tijdens deze ochtend. Via een medewerker van de beveiliging heb ik een paar foto's weten te bemachtigen. Ze zijn niet heel scherp, maar goed genoeg om een kleine indruk van deze ochtend te krijgen.

Corn Island, little corn

Het weekend van 26 t/m 30 november ben ik naar Corn Islands gevlogen om een duikcursus te gaan doen. Na een beetje stress vanwege de duiktheorie (die ik in vrij korte tijd moest afronden, 1,5 dag), ben ik vrijdagmiddag met Maarten richting het vliegveld vertrokken.

In een vrij klein vliegtuigje vlogen we eerst naar Bluefields, waar een korte tussenlanding gemaakt werd om vervolgens door naar Big Corn te vliegen. Vanaf Big Corn zijn we met een panga-boot naar Little Corn gegaan. Na een hotel gevonden te hebben, zijn we richting de duikshop gegaan om nog het een ander te regelen. Hier liepen we meteen tegen onze eerste tegenslag aan. Door mijn wagenziekte moest ik medisch gekeurd worden, voordat ik de duikcursus kon doen. Wil het net weekend zijn en de dokter dan officieel niet werken. Maargoed vol goede moed zijn we zaterdagochtend naar de praktijk gelopen, waar gelukkig de dokter aanwezig was. Nu moest ik alleen nog de eindtoets van de cursus halen en we konden aan onze cursus beginnen. Terwijl ik in de duikshop mijn toets aan het maken was, bleek er nog een 2^e probleem te zijn waardoor we niet aan de cursus konden beginnen. Doordat het thanksgiving was in Amerika, kon Maartens certificaat van de e-Learning niet opgestuurd worden en zonder dit certificaat mocht er geen duikcursus plaatsvinden.

Helaas dus geen duikcursus dit weekend. Wel kregen we een discover duik met fixe korting aangeboden door de duikshop. Deze stond voor zondagochtend op het programma. De rest van de zaterdag heeft het op het eiland geregend en hebben we maar een 'how I met your mother' marathon gehouden.

Zondagochtend stond dan eindelijk onze eerste duik op het programma! Na een half uurtje oefeningen in ondiep water te hebben gedaan, gingen we met de boot mee voor de echte duik...spannend!

De boottocht leek goed te gaan, totdat we moesten wachten totdat de groep voor ons in het water was. De boot wiebelde behoorlijk en ondanks het pilletje begon ik me al aardig misselijk te voelen. Eindelijk konden we ons gaan aankleden en in het water laten vallen. Eenmaal in het water was de misselijkheid gelukkig weer weg en kon ons eerste duikavontuur beginnen.

We hebben op zo'n 12 meter diepte gedoken, en het was geweldig!! Wat is de onderwaterwereld toch mooi! We hebben onwijs veel vissen en mooie waterplanten gezien en zelfs 1 rog en 2 verpleegsterhaaien (1 lag te slapen en 1 zwemmende). Zelfs Simon (onze duikinstructeur) was helemaal onder de indruk van onze eerste duik! Toen we na 46 minuten duiken weer boven water kwamen, voelde ik me meteen weer misselijk. En ja hoor... ik zat nog geen 5 minuten in de boot. Na één keer snel over de rand van de boot te hebben overgegeven, voelde ik me gelijk weer kip lekker.

Maandag was alweer onze laatste dag en tevens qua weer ook de mooiste. In de ochtend hebben we een rondje over het eiland gewandeld, zodat we toch nog iets van het eiland gezien hadden voordat we naar huis gingen. Doordat het de andere dagen veel en hard geregend had, hadden we dat nog niet kunnen doen. Het strand aan de andere kant van het eiland was prachtig wit met veel palmbomen. Na een mooie wandeling zijn we weer met de boot richting Big Corn vertrokken om vanuit daar met een ontzettend klein vliegtuigen (12 passagiers en 2 piloten) terug naar Managua te vliegen.

Costa Rica

Vrijdag 19 November zijn, Ellen enik, vroeg in de ochtend naar Costa Rica vertrokken om in Rivas Len te treffen. Met z'n 3e zouden wij Daniël in San José (hoofdstad van Costa Rica) treffen (dachten wij). Eenmaal in San José aangekomen bleek geen enkele telefoon van ons het te doen, dus konden weDaniël niet bereiken. Toen maar snel een hostel zoeken om vanuit daar via internet Daniël op te sporen. Zo gezegd, zo gedaan en uiteindelijk hebben we Daniël de ochtend erna in het park ontmoet. Na 2,5 week viel er veel te vertellen dus hebben de rest van de ochtend in een cafeetje koffie en thee gedronken om druk bij te kletsen. Daarna hebben we de stad San José verkend om vervolgens de bus naar Alajuela te nemen. Zondagochtend zijn we richting het plaatsje Cañas vertrokken, de planning was om vanuit Cañas te gaan raften en eventueel een natuurpark te bezoeken. Achteraf gezien bleek Cañas een klein 'niet toeristisch' dorpje. Zondagmiddag hebben we een wandeling door het dorp gemaakt en een plaatselijke voetbalwedstrijd bekeken, echt grappig. Daarna kwamen we erachter dat het hotel waar we verbleven niet zo top was. Er was een soort van klein casino, dat we in de ochtend bij aankomst niet hadden gezien en Daniël dacht hoeren te zienlopen. Daarbij was het beddengoed vies, rook het er erg muf/vies en deed het water het niet. Maargoed, tijdens het reizen kom je ook wel eens mindere hotels/hostels tegen dus dachten we voor één nachtje dan maar. In de ochtend hadden we vroeg onze raftingtrip op het programma staan. Toen wij om 07.20 uur het hotel wilde verlaten was er niemand om ons eruit te laten en de deur zat op slot. Nadat Daniël en Len het hotel doorzocht hadden bleek de eigenaar onvindbaar. Nadat Ellen en ik tot de conclusie kwamen dat alle sleutels die achter de receptie te vinden waren, niet op de voordeur paste, is Len opzoek gegaan naar een andere uitweg. En ja hoor, via een grote poort ergens achterdoor zijn we uit het hotel kunnen ontsnappen.

Na ons ontbijt werden we opgehaald om te gaan raften. Wij hadden een onwijs ruige tocht in gedachten, maar uiteindelijk was het een rustig tochtje in een bootje met af en toe een sterkere stroming. Achteraf leek het dan ook een seniorentocht geweest te zijn haha. Wel hebben we veel grote leguanen, apen, vogels, een of ander 'jezus diertje' dat over water kon lopen en krokodillen gezien. De krokodillen waren het hoogtepunt van de tocht. Opeens zwemt er gewoon een grote krokodil voor je boot langs, echt onwijs ruig!

Tussendoor hebben we ook lunchpauze op de boot gehad waarbij we verse ananas kregen, heerlijk. Na de tocht zijn we richting Liberia vertrokken. Er was ons verteld dat we gewoon langs de weg op de bus konden wachten... niet dus. De bussen reden gewoon langs. Toen kwam Daniël op het briljante idee om te gaan liften... Eerst stonden we met z'n alle langs de weg, zonder succes. Vervolgens zei Daniël dat ik het alleen moest proberen, maar ook toen werd er wel met de lampen geknipperd maar niemand die stopte. Veel auto's reageerde wel, maar er werd telkens 2 vingers opgestoken door de bestuurder... 4 personen was dus teveel. Ondertussen hadden Len en Ellen uitgezocht waar de bushalte was waar wenaartoe moesten lopen. Maar Daniël en ik gaven niet op... en ja hoor, onder het lopen stopte opeens een rode pick up, hier konden wewe een groot stuk meerijden. Geweldig het was gelukt!!! Ik vond het echt een geweldig avontuur en het gaf echt een kick dat het gelukt was hahaha.

Eenmaal in Liberia aangekomen hebben we onze terugreis geregeld en 2 tripjes geboekt. Op dinsdag hebben we een hiketocht van 6 uur gedaan in het Viejanationaal park. We zijn naar een prachtige waterval gelopen, waar we konden zwemmen. Ondanks dat het weer tegenviel (bewolkt met af en toe regen) hebben we toch even gezwommen. Daarna hebben we nog een tocht gelopen langs actieve delen van een vulkaan. Ofja lopen, het was een soort van survivalen, want we moesten over stenen, boomstronken en riviertjes lopen. En na de regen was alles drassig en glad. Dat heeft voor leuke 'bijna val acties' gezorgd haha.

Woensdagochtend zijn we alsnog wezen raften op de colorado river (dit keer was het wel een ruige en wilde tocht!). Echt GEWELDIG!!! Voor mijn gevoel ging het veel te snel voorbij, haha!

Woensdag aan het einde van de middag zijn we weer richting Granada vertrokken en zat ook deze (korte) vakantie er helaas weer op.

The Big Apple

Het is alweer een tijd geleden dat ik m'n weblog heb bijgewerkt. Op stage gaat het nog steeds z'n gangetje. Nog 1 week en dan krijg ik een nieuwe stagebegeleidster die zich voornamelijk bezig houdt met zwangere vrouwen en kinderen.

afgelopen week (11 t/m 16 november) ben ik5 dagen naar New York geweest samen met Lara. Geweldige stad, vooral het uitzicht vanaf top of the rock en the empire state building is prachtig!

Onze eerste dag hebben we een boottocht langs het eiland gemaakt, zijn op rockefeller center geweest, hebben de St. Patrick's Cathedral bekeken en ik de avond zijn we op de top of the rock geweest.

zaterdag hebben we een wandeling door Brooklyn, financial district en langs ground zero gemaakt. Ook zijn we bij de tentoonstelling van bodies geweest. In de avond hebben we een wandeling over de Brooklyn bridge gemaakt.

Zondagochtend hebben we een fietstocht door central park gemaakt. Daarna zijn we naar het flatiron building gelopen en aan het einde van de middag zijn we naar de top van het empire state building geweest, waar wij de zonsondergang hebben gezien. De avond hebben we op times square doorgebracht.

Maandag was onze laatste dag. We hebben de hele middag gewinkeld en in de avond zijn we naar de musical 'the phantom of the opera' geweest.

Dinsdagochtend zijn we alweer vroeg vertrokken richting Nicaragua om aan het einde van de middag totaal gesloopt thuis te komen.

Gisteren en vandaag ben ik weer wezen werken in het ziekenhuis. Toen ik gisteren op mijn werk aankwam reageerde mijn collega's dol enthousiast en wilde alles over mijn trip naar New York weten. Mijn fotocamera met foto's is het hele kantoor/kamertje rondgeweest omdat iedereen alle foto's wilde zien. Echt ontzettend leuk.

Morgenochtend vertrek ik alweer voor 5 dagen naar Costa Rica met Ellen, Len en Daniël. M'n koffer is net uit gepakt, maar ga hem nu weer snel inpakken...

Saludos

PS: Foto's volgen later...

39% van mijn verblijf in Nicaragua

Ondertussen ben ik alweer aan mijn 5e werkweek in het ziekenhuis begonnen. De dagen vliegen voorbij.

Voor Nederlandse begrippen is het ziekenhuis erg primitief. Wanneer ik het ziekenhuis binnenloop, moet ik eerst mijn weg zien te banen door een grote groep wachtende mensen/patiënten. Om bij de verschillende afdelingen te komen, moet ik eerst langs een bewaker. Ondertussen weten de meeste bewakers dat ik in het ziekenhuis werk, maar soms moet ik eerst uitleggen wat ik kom doen voordat ze me langs laten.

Om op de afdeling Nutricion te komen, loop ik eerst door de grootkeuken van het ziekenhuis. Achter de keuken ligt het kamertje waar alle diëtisten werken. In één ruimte zijn alle 5 de diëtisten aan het werk (nu ik er ben zijn we met z'n 6^e).

Computers zijn in het ziekenhuis schaars. Ik heb tot nu toe pas 3 actieve computers in het archief gezien. Op de afdeling Nutricion zijn geen computers aanwezig. En internet kennen ze helemaal niet in het ziekenhuis. Alles wordt nog met de hand geschreven en wanneer iets in tweevoud nodig is, wordt er met carbonpapier gewerkt.

Tijdens mijn stage ben ik voornamelijk bezig met het berekenen van diëten en het maken van voorbeelddagmenu's. Hierben ikiedere ochtend mee bezig. Op maandag en woensdag middag kijk en helpik mee met de extrene consulten waar voornamelijk obese patiënten en patiënten met diabetes mellitus voorbij komen. Zou je niet zeggen van een ontwikkelingsland, maar ondervoeding zie ik veel minder.

Over een maand ga ik met een andere diëtiste meekijken die zich voornamelijk met zwangeren patiënten en kinderen bezig houdt.

Na 2 weekenden geleden te zijn wezen paragliden bij Laguna Apoyo, dat overigens een geweldige belevenis was. Een onbeschrijflijk mooi uitzicht heb je vanuit de lucht!

Ben ik afgelopen weekend naar San Juan del sur geweest. Dit is een havenstadje met eenstrand. Hier hebben we afgelopen zaterdagsurfles gehad. Het was moeilijk en erg vermoeiend, maar als je dan eindelijk tijdens een golf op de plank weet te blijven staan, dan geeft het zo'n kick dat het gelukt is dat je door blijft oefenen. Erg leuk! Al had ik zondag behoorlijke spierpijn.

Komend weekend heb ik een rustig weekendje in Granada ingelast om even bij te komen..